Een banjo, een basdrum, een krachtige, doorleefde stem en een verhaal. Meer heb je als artiest niet nodig om een intrigerend en boeiend werkstuk af te leveren. En dat is wat Whitmore doet met zijn vijfde album. Zijn eerste drie platen (op Southern) hielpen hem mee het overlijden van zijn ouders te verwerken. Voorganger Animals In The Dark (ook op Anti, 2009) was een in tradtionele folk gedrenkt, erg Amerikaans klinkend album waarin hij een blik op zijn eigen land wierp en er kritiek op leverde- een soort protestplaat met een duidelijke boodschap en tot op het bot afgekloven instrumentale begeleiding. Field Songs is anders van opzet, al is het wederom onmiskenbaar Whitmore die we aan het werk horen. Hij weigert in herhaling te vallen, en vertelt in acht songs een doorlopend verhaal over het boerenleven zoals hij het zelf kent op zijn boerderij in Iowa, dez plek waar hij ook is opgegroeid. Het is dan ook de bedoeling om de songs in de juiste volgorde te beluisteren, en ze als een doorlopend verhaal te zien. Bury Your Burdens In The Ground handelt bijvoorbeeld over hoe eenzaam een mens zich kan voelen, werkend op uitgestrekte velden waar behalve vegetatie niets valt te zien. Field Songs is een ode aan de kleine boer, met tegenslagen en kleine overwinningen, lichtpuntjes die hem toch doen volhouden, ondanks financiële verliezen of minimale winsten. De plaat is geen kritiek op de Amerikaanse samenleving, maar wordt door het onderwerp een stuk universeler. Elk land kent immers wel kleine arbeiders en hun problemen. Whitmore zet zijn teksten op spaarzame muziek en voegt samples van zingende vogels en tsjirpende krekels toe. Zijn als een oude bluesman klinkende stem doet de rest.