Achter de naam Lumisokea gaan Koenraad Ecker en Andrea Taeggi schuil. De Italiaan werd opgeleid als jazzpianist, en ook Ecker heeft een achtergrond in jazz. Desalniettemin is het jazzgehalte van Lumisokea uiterst laag. Ook weer niet heel vreemd, wan Taeggi houdt zich heden ten dage vooral bezig met het programmeren van samplers en andere elektronica, en ook Eckers recente verleden in het postrock-duo Stray Dogs had weinig met jazz van doen. ‘Automatons’ is een verzameling elektronisch minimalisme, waarvan de ene helft wel en de andere geen ritme heeft. De ritmische nummers leunen sterk op scherp afgemeten elektro-akoestische geluiden, die het fundament vormen waarop met bewerkte pianoklanken en belletjes de suggestie van een geïmproviseerde melodie wordt gebouwd. Ijle keyboardklanken en tapes van onverstaanbare stemmen maken het sfeerbeeld compleet. Het heeft iets weg van ‘Aix’ van Giuseppe Ielasi (zie GC#92), ook een elektronica-plaat van iemand die veel met jazz heeft. De meer ambient-georiënteerde nummers hebben eenzelfde sfeer als de van ritme voorziene tracks, en goeddeels hetzelfde geluidspalet, maar dan uiteraard zonder de beat. Ruis en zacht gekraak speelt een rol, maar op een minder klinische manier dan op de gemiddelde Raster-Noton-plaat. Een enkel nummer doet denken aan het recente werk van Machinefabriek waar een piano aan te pas komt. Naar het einde toe wordt de beat elektronisch en heftiger, en de sfeer noisy, wat het contrast met de ritmeloze tracks des te groter maakt. ‘Automatons’ is een mooie plaat, maar mist de variatie en ideeën om drie kwartier boeiend te blijven. Wat mogelijk de reden is dat er slechts vier tracks op het vinyl staan, tegenover acht op de hier besproken download.