Perron 58 was het gebouw waar tot voor enige tijd geleden Staplerfahrer (Steffan de Turck) zijn Tilburgse studio had en waar het kunst- en muziekcollectief Vatican Analog zijn concerten verzorgde. Nu De Turck en het collectief waarvan hij deel uitmaakt het gebouw moet verlaten, heeft hij Perron 58 als vaarwel gemaakt. De ode bestaat uit vijf tracks, die alle zijn opgenomen in het gebouw. De uitkomst is de ene keer vrij direct en herkenbaar, zoals bij The Air Next Door, opgenomen in de ruimte waar de ventilatie van het gebouw werd verzorgd. De Turck heeft er een gelaagde compositie mee gemaakt, maar in de donkere, galmende drone en het gerammel is de ventilator herkenbaar. Travelling Lights begint met het geluid van vallend glas, gevolgd door zachte elektronische tikjes. Na enige tijd klinkt wederom brekend glas, nu gevolgd door een ver weg fluitend geluid ratelend metaal en rommelende geluiden. Horen we hier een stoomfluit en treinen over wissels gaan? De Turck blijkt daadwerkelijk het geluid te hebben opgenomen van tl-buizen die uiteenspatten op een stenen tegelvloer. En er is iets met een nooduitgang. The Mathematics of Necessity is misschien wel de mooiste compositie: een collage van ruim dertien minuten met metalige strijk- en slaggeluiden, een drone, een gitaarloopje en steeds weer die galmende, ruimtelijke klanken. Het stuk is gemaakt met voorwerpen die overal in het gebouw werden gevonden: een autowiel, een kroonluchter, een printer, een platenspeler, en dergelijke. Met het verzamelen van de geluiden die de voorwerpen en niet in het minst de ruimten van Perron 58 opleverden en daaruit deze stukken te componeren, heeft Staplerfahrer een mooi saluut aan zijn gebouw gebracht, ergens op de grens van field recording en musique concrète.