Micachus alom bejubelde Jewellery dateert alweer van 2009. Chopped And Screwed is de weerslag van een concert dat Micachu & The Shapes samen met The London Sinfonietta (een modern klassiek (strijkers-)ensemble dat doorgaans met de werken van Steve Reich, Luciano Berio of Karlheinz Stockhausen aan de slag gaat, maar eerder ook al met Squarepusher, Matthew Herbert en Aphex Twin samenwerkte) gaven op 1 mei 2010. Voor zover we kunnen nagaan hangt er aan de release van deze plaat geen nieuwe tour met London Sinfonietta vast. Het lijkt erop dat het een éénmalig concert betrof. Best spijtig, want de weerslag op plaat laat vermoeden dat het een waanzinnige concertervaring moet zijn geweest, die mei-avond in Kings Place.
Wie zich verwacht aan de uptempo, kwaaie en bijwijlen erg punky liedjes van Jewellery is eraan voor de moeite. In vergelijking met het debuut is de sfeer op Chopped And Screwed ijl en bedrukt. Het jachtige tempo is vervangen door lange lappen geluid, waarover Mica Levi haar moeilijk verstaanbare lyrics eerder langs de mondhoeken laat wegdruppelen dan ze echt te zingen. De songs lopen in elkaar over en vormen zo feitelijk één lange koortsige angstdroom. Opener State of NY is zelfs ronduit naargeestig en roept met zijn spookachtige violen de bloedmooie, door merg en been snijdende sfeer op van Ornette Colemans Sadness (zie Town Hall, 1962). Elders wordt dan weer The Chopper bovengehaald, een zelfontworpen percussie-instrument, of een eveneens zelfgebricoleerde tafelzither. Als Micachu in Low Dogg dan toch plots teruggrijpt naar haar dreinende pamflettaire zangstijl van Jewellery even if I turn my card, you twist my neck untill I snap loopt het kippenvel in rotten van vijf over onze rug. Prachtplaat, maar gevoelige zielen laten toch best het nachtlampje branden.