Eugene S. Robinson kennen we vooral van zijn baanbrekende werk met zijn band Oxbow. Hij is er met zijn imposante gespierde lijf en goudkleurige onderbroek de onbetwiste aandachtstrekker en frontman. En een muzikaal genie bovendien, met een soort noisy afbraakblues waar we altijd en overal kippenvel van krijgen. Hij schreef inmiddels ook al enkele boeken (onder meer Fight) en werkt geregeld mee met andere muzikanten en projecten. En dat zijn niet van de minsten, de lijst is onvolledig maar hier zijn een aantal voorbeelden: Todd, Jarboe, Barry Adamson, Xiu Xiu, Zu, Capricorns, Old Man Gloom en Allen Ginsberg. De Franse deejay, radiopresentator en platenbaas (Bip_Hop en Pandemonium) Philippe Petit is al net zo iemand die graag collaboreert met anderen. Met Lydia Lunch of Barry Adamson bijvoorbeeld. En ook met onder meer Simon Fisher Turner, Justin Broadrick, Foetus, Graham Lewis (Wire), Cosey Fanny Tutti en Faust. Het stond in de sterren geschreven dat deze twee mannen ooit zouden samenwerken. En ze krijgen de hulp van Rhys Chatham (trompet op The Table, The Stone), Helena Espvall (Espers, Fursaxa) op cello en Hervé Vincent (Strings Of Consciousness, net als Petit zelf) op akoestische gitaar en synthesizer. Ze mogen elk op een aantal songs een paar accenten toevoegen. De nadruk ligt uiteraard op Robinsons teksten en Petits soundscapes, die behoorlijk donker van aard zijn. Net in de periode dat David Lynch zelf een soloplaat uitbrengt, maken de heren hier een soundtrack die angstaanjagender is, weerzin opwekkend, over moorden en ontrouw. Zelfs zonder echt te luisteren naar de teksten is het huiveren bij het beluisteren van Petits sculpturen. Schitterende plaat en zeker, ondanks de andere invalshoek, voer voor liefhebbers van Oxbow.