Hij zal er zelf wel doodmoe van worden, maar we kunnen er niet omheen om Simon Scott hier nog één keer te introduceren als hij-die-ooit-drummer-van-Slowdive-was. En laten we wel wezen, helemaal heeft hij het shoegazen nog steeds niet afgezworen. Zijn eerste album voor Miasmah was een doorsnee galmend ambient/drone werkje waar het label er wel meer van heeft uitgebracht, maar op deze nieuwe schijf brengt Scott structuur aan en laat hij zien dat hij meer kan dan alleen maar soundscapes maken. De opener sluit nog naadloos aan bij de recente Miasmah-releases van Kreng en Kaboom Karavan: beeldend, donker, opzettelijk obscuur. Gaandeweg doen andere elementen hun intrede. Het gebruik van veeg-drums en wat klinkt als een staande bas introduceert een jazzy ondertoon. Dat, en de rokerige sfeer doen de plaat soms denken aan Julien Neto. Een fuzz-gitaar die zich aanvankelijk op de achtergrond houdt bepaalt sfeer en geluid op het centrale ‘Radiances’, waarop Scott de songwriting-capaciteiten die hij eerder dit jaar aan de dag legde op de single ‘Depart, Repeat’ in dienst stelt van een slepend, melancholisch shoegaze-geluid. Op de rest van de plaat volgt hij grotendeels dezelfde formule waar hij ook mee begon, waarbij het resultaat niet altijd even spannend is. Als geheel niet op alle fronten helemaal overtuigend, maar met mooie momenten.