‘Conatus’ is een begrip uit de filosofie waarmee de aangeboren neiging om zich te ontwikkelen en te verbeteren wordt aangeduid. Een drang die in Zola Jesus alias Nika Danilova volop aanwezig is; althans, waar het de muziek betreft. Op haar doorbraak-album ‘Stridulum II’ verruilde ze de gruizige, lo-fi productie van haar eerste platen voor een schoner geluid dat haar stem en training als operazangeres tot hun volle recht liet komen. Die lijn trekt ze nu verder door op ‘Conatus’, zij het met wisselend succes. Net als op het vorige album is het instrumentarium ook op veel nummers kaal, niet meer dan een simpele drummachine en wat synths als achtergrond voor de vocalen. Op ‘Stridulum II’ klonk het allemaal nog wat Gotisch, inmiddels zijn de liedjes verder opgeschoven richting synthpop. Wat echter gebleven is, is dat ze haar stem nog altijd eigenlijk maar op één manier gebruikt: krachtig en dramatisch. Het mag haar unqiue selling point zijn, het is ook wat veel van het goede, en ‘Conatus’ wordt na een tijdje een taaie, zelfs wat vermoeiende plaat. Wat niet wegneemt dat er een aantal mooie nummers op staat, zoals het Depeche Mode-achtige ‘Vessel’, en ‘Ixode’, waarop de tweede stem klinkt als die van Liz Fraser (Cocteau Twins). Ook de nummers waarop de piano de voorgrond neemt, zoals de ballade ‘Skin’, zijn een aangename break tussen de lomp zwoegende drummachines. ‘Conatus’ is geen album waar ze haar nieuw gevonden status verder gaat uitbouwen, maar toont wel aan dat ze niet bang is om popmuziek te maken. We achten haar nog steeds in staat om, met meer variatie in het gebruik van haar stem en een verder uitgewerkte backing, een werkelijk grootse plaat te maken.