De samenwerking met dichteres Susan Howe (1937) schijnt gitarist, pianist, zanger, keyboard- en computerspeler David Grubbs (1967) goed te bevallen, want dit is sinds 2005 al het derde album dat ze samen maken. Een cd weliswaar van 30 minuten die op het eerste gehoor niet meer bevat dan stug doorgepreveld dichtwerk op een zacht bedje van krekelgeluiden als op een warme zomeravond in het veld. Maar gelukkig, schijn bedriegt nog steeds en er is meer aan de hand. Het voormalige bandlid van Gastr del Sol, Codeine en The Red Krayola samen met de nogal stijve, vormelijke en in de traditie van Emily Dickinson en andere puriteinse schrijvers geschoolde poëet het is nogal wat. Tel daar nog bij op dat Frolic Architecture gebaseerd is op de overgeleverde manuscripten, aantekeningen voor preken, boeken en pamfletten van de 18e eeuwse Amerikaanse calvinistische theoloog Jonathan Edwards en je weet dat het raak is. Niet alleen is de voordracht van Howe zelfs voor verstokte, alleen onder het licht van een leeslamp gedijende boekwurmen ronduit saai, het talmende, eenvingerige gerommel op de laptop van Grubbs voegt nog eens een dodelijke shot saaiheid toe zoals weinig performers die ooit hebben durven maken.