Je moet het maar durven om na een stilte van 8 jaar, het elektronica-publiek weer warm proberen te maken voor je geluid. Je loopt dan als act het risico voorbijgestoken te zijn door een nieuwe lichting vernieuwers die je oude platen tot op het bot hebben ontleed. Het enige excuus dat Plaid kan laten gelden is dat zij in die 8 jaar zich hebben beziggehouden met soundtracks. Ook wel een wereld apart voor wat ooit de grote namen uit het IDM-genre waren. Terwijl Aphex Twin zijn belofte voor nieuw materiaal alsmaar langer verlengd en Autechre vorig jaar als een comeback van jewelste maakten is het nu aan Plaid om die ruimte te vullen. Maar in een tijdperk waar digitaal geluid redelijk warm durft te klinken, is de afstandelijkheid die Plaid bewaard op ‘Scintilli’ een akelig kil gefriemel dat nauwer flirt met doodsaaie ambient in plaats van de spannende basloze elektronica van weleer. Het geschuur en gescheur waarmee ‘Eye Robot’ voor de eerste verrassing zorgt is nadien ver zoek. Tussen het gepingel door valt enkel het verstoorde ‘Sölmn’ op met zijn tegendraadse ritmes en overlappende melodieën. Tracks als het uitermate kalme ‘Craft Nine’ of de single ’35 Summers’ staan hiermee in uiterst schril contrast. Het ligt alleszins aan ondergetekende. Die had veel liever de stoorzender Plaid opnieuw gehoord dan de flauwe, inwisselbare, richting die zij nu gekozen hebben.