Als je een tikje fijngevoelig bent en ook nog eens een zwak hebt voor varkens, is het passeren van een vrachtwagen vol varkens op weg naar het slachthuis een hele beproeving. Die olijke krulstaarten en mooie, ronde, zachte, natte snuiten die zo zielig uit het laadruim naar buiten steken… Het ergste is het als er een varkensgil klinkt. Het nieuwe project van Matthew Herbert boezemde daarom ook nogal wat vrees in. De Brit volgde met een opnameapparaat de levenscyclus van een slachtvarken, van geboorte tot maaltijd. PETA stond gelijk klaar om, zonder een noot gehoord te hebben of te weten van Herberts intenties, het project scherp te veroordelen. Herbert heeft eerder met ‘gevonden geluid’ muziek gemaakt. Op ‘Scale’ en ‘Plat Du Jour’ bijvoorbeeld. Net als Matmos deed op ‘A Chance To Cut Is A Chance To Cure’ en ‘Rat Relocation Project’. Het probleem met dit soort projecten is de grote uitleg die erbij nodig is. Is die er niet dan is het grote aantal varkensgeluiden op ‘One Pig’ opvallend en dan mis je vooral goede muziek op het album. Die staat er nochtans heus wel op. Op het tweede nummer, ‘September’, komt het album langzaam op gang. ‘February’ is bijna pure techno. Die energie wordt op ‘August’, het opeten van het varken, volgehouden. Afsluiter ‘May’ is een curieus gitaarliedje. De slacht krijgen we niet te horen, omdat er geen slachter te vinden was die Herbert opnames wilde laten maken. Het maakt de beluistering van ‘One Pig’ in ieder geval niet traumatisch. Maar om het een geweldige luisterervaring te noemen, is het toch wat te conceptueel.