Pintura is het tweede album van het trio 1982, het vervolg op het goed ontvangen debuut uit 2008. De leden hebben ook onafhankelijk van het Noorse trio hun sporen verdiend, met opnamen voor labels als Rune Grammofon en ECM, en samenwerkingen met mensen als Hilmar Jensson, Alog en John Stevens. Dit alles geeft al een beetje aan in welke muzikale richting het drietal zijn heil zoekt: sferische geluidslandschappen, improvisatie-muziek, een scheut jazz en een klein snufje folk. Hun eigen invulling is echter aangenaam verrassend (en goed gedaan), alleen al door de combinatie van het instrumentarium. We horen Nils Økland op viool en een zogeheten Hardanger viool, een Noors volksinstrument, Sigbjørn Apeland op harmonium en Wurlitzer-orgel, en Øyvind Skarbø op drums. Geïmproviseerde muziek met een combinatie van deze instrumenten is op zn zachtst gezegd ongewoon, maar klinkt hier even verrassend als natuurlijk. De algehele sfeer is wat weemoedig en klaaglijk, waar het geluid van zowel de viool als de Wurlitzer zich prima voor lenen. Wellicht dat ook de ervaring van Økland en Apeland in volksmuziek hier meespeelt. De trage, lamenterende stukken met solos van Økland en Apeland worden van een prachtig, losjes tikkend en rommelend ritme voorzien door Skarbø. Een andere keer klinken willekeurig geplaatste klappen, geritsel en gekras, of zelfs stemopnamen (van televisie?). Er zijn melodische lijnen, maar ze laten zich niet lekker meefluiten. Kort duikt een bijna jazzy dwarrelend Wurlitzer-geluid op tegen een achtergrond van een lome vierkwartsmaat van de drummer. Na alle down tempo, sfeervolle tracks sluit Pintura af met een steviger stuk improvisatie van gedreven solos en vrij ronddansende ritmes. Een uitstekend besluit van een sterke cd.