Steven Wilson is een muzikale kameleon, die voor geen enkel stilistisch gat te vangen is. Zijn indrukwekkende oeuvre etaleert onder meer psychedelische rock, prog en metal (Porcupine Tree), Krautrock (I.E.M), drones (Continuum), pop (Blackfield, No-Man), experimentele elektronica met vertakkingen naar dub en (abstracte) soundscapes (Bass Communion), et cetera. Met dit laatste alter ego tekent hij ditmaal voor subtiele en dubby
deep ambient die qua sfeer en sound grote affiniteiten vertoont met de onderkoelde, atmosferische en minimalistische releases van Basic Channel of Plastikman zoals die te horen was op zijn magistrale album Consumed uit 1998. Anderzijds leunt Bass Communion op Cenotaph aan bij de output van labels zoals Chain Reaction (Porter Ricks, Vainqueur, Fluxion, Vladislav Delay), Kompakt (meer bepaald de Pop Ambient serie en artiesten als GAS) of recenter Echospace (Deepchord). In vier lange tracks worden kille, donkere drones gestut door een haast subliminale ritmische puls waardoor een intrigerende illusie van continue beweging en ruimtelijkheid wordt gecreëerd. Details zitten in de diepte en worden pas vrijgegeven na aandachtig luisteren. Wie dat doet, ontdekt echter een wereld op zich. En wat voor een. Tachtig fascinerende minuten!