Soms bekruipt je het gevoel dat de makers van neoklassiek, zoals die verschijnt op labels als Type, 130701 en Miasmah er wat al te gemakkelijk mee weg komen. Schitterend en ontroerend op het eerste gehoor, blijken veel platen na een paar jaar amper nog van elkaar te onderscheiden: strijkkwartetten in mineur, lento tempi en wat vage samples voor de sfeer. We sluiten niet uit dat de uitgestrektheid van het Scandinavische landschap hier deels schuldig aan is, maar ook Michał Jacaszek uit Polen leek een aanhanger van deze stroming. Begon hij zijn carrière ooit met eigenwijze elektronica, zijn tweede album Treny sloot netjes aan bij het werk van lui als Rafael Anton Irisarri en Greg Haines. Opvolger Pentral neigde weliswaar meer naar de sacrale schoonheid van Arvo Pärt, maar ook veel op die plaat miste een uitgesproken vorm. Een vorm die Jacaszek inmiddels wel gevonden heeft. Glimmer leunt veel minder op het grote gebaar en is daarmee complexer en gevarieerder dan het voorgaande werk. Naast strijkers en de nodige elektronica, gebruikt Jacaszek veel klavecimbel en klarinet, waardoor de muziek een barok karakter krijgt. En hoewel melancholie en een zekere somberheid nog immer de boventoon voeren, is Glimmer door het intieme geluid veel minder kil dan de eerdere platen. Af en toe krijgt overstuurde ruis en gekraak uit de laptop de overhand, maar die uitbarstingen staan geheel in dienst van de emotionele boog die de plaat overspant. Mooi en meeslepend.