Amebix wordt door velen beschouwd als de instigators van het crustpunkgenre. Zwervers en krakers met het ideeëngoed van Crass en de muziek van Killing Joke. Heel sporadisch verschijnt er eens een plaat van de band, die wel split maar toch telkens in één of andere vorm weer opduikt. Het echte hoogtepunt zit tussen 1978 en 1987. Sinds 2008 schakelde de oorspronkelijk als The Band With No Name door het leven gaande band weer een versnelling hoger. Met een nieuw album in de rekken, na vierentwintig jaar! De muziek is nog steeds geënt op het geluid van Killing Joke en in de meeste songs zit ook de stem van Rob Miller, samen met Stig nog steeds de motor achter de band, heel dicht bij die van Jaz Coleman. De maatschappijkritiek is uiteraard gebleven. Echte verschuiving zit hem in de muziek, die alsmaar dichter aanschurkt bij Neurosis, wiens leden grote fans zijn van Amebix. Niet alle songs zijn even beklijvend. Here Come The Wolf is er zo eentje, een haastklus lijkt het wel, net als afsluiter Knights Of The Black Sun, songs die klinken als latere, en flauwere, Killing Joke. Het duo Sonic Mass Part 1 & 2 daarentegen laat een band horen die nog niets aan urgentie en intensiteit heeft ingeboet, integendeel. En zo staan er nog wel een paar nummers tussen, opener Days bijvoorbeeld, of Messenger. De leden van de band zien er dan wel een stuk ouder uit, aangepast hebben ze zich niet. En het is en blijft leuk om muziek van dwarse mensen die iets te vertellen hebben, te beluisteren. Een legende is terug en is klaar om iedere fan van heavy rock een lesje te leren.