De vierde plaat alweer van de zevenkoppige band uit Wales onder leiding van zanger en tekstschrijver Gareth Campesinos. De bandnaam zegt natuurlijk al dat deze goedzalige man de boel leidt. Tot op heden schreef hij opwekkende liedjes waar de levensvreugde vanaf straalde. Gitaarpop vormde de omkadering, en dat op een behoorlijk Amerikaanse manier. Maar dat was buiten zijn lief gerekend. Die bolde het net voor de beëindiging van de opnames af en Gareth kon beginnen aan het herschrijven van een deel van zijn teksten. Die eisen sowieso een groot deel van de aandacht op bij de platen van deze band, ondanks het grote aantal musici die zo ook al zorgen voor een druk en overvol geluid. De tien liedjes zijn ietwat springerig, leunen op koortjes en op afwisselend een leuk piano- of gitaarriedeltje, maar eerlijk gezegd klinkt het vooral als een trucje. We horen nauwelijks het verschil tussen de onderlinge nummers die zo ook al niet echt weten te boeien of te overtuigen. Daarvoor klinkt het allemaal een beetje te braaf en is onze opvatting van humor nauwelijks verwant aan die van Los Campesinos!. Eigenlijk is dit gewoon het zoveelste indiebandje dat op Pukkelpop tussen een zwik gelijkgezinden kan staan, waarop tijdelijk door een jong publiek kan worden geswingd. Een publiek dat een paar uur later al niet meer zal weten hoe deze band ook alweer klonk. Of ze moeten net The Cure hebben gezien, die hun meest poppy deuntjes speelden, want soms leunt Los Campesinos! daar heel dicht bij aan, al zijn ze naar onze smaak uiteindelijk veel te vrolijk.