Seasons On Earth is het tweede album van Meg Baird, maar eerste waarop voornamelijk eigen werk te vinden is. Enkel de indieklassieker Beatles And The Stones van House Of Love komt hier in een haast onherkenbare fingerpicking folkversie voorbij. Op de rest van het album bewijst Meg Baird dat zij mooie liedjes kan schrijven, maar wel binnen een zeer beperkt kader. Spannend is het namelijk nergens. Dit omdat de stem van Baird wel heel erg binnen haar beperkte register blijft en de fingerpicking folk daar geheel omheen is gebouwd. Ingrediënten voor eentonigheid en een ieder die Seasons On Earth in zijn geheel luistert, zal dat beamen. Niet dat er geen goede momenten te vinden zijn, maar na tien nummers zijn deze opgegaan in het uniforme geheel. Dit mede doordat de helft voorbij de zes minuten schiet, terwijl op de helft van de liedjes de spanningsboog al begint te verslappen. Voorbeeld daaraan is de ode aan Jack Rose, de onlangs overleden gitaarkoning, Stars Climb Up The Vine. Daar waar deze zelf juist grossierde in spanning en variatie ontbeert het eerbetoon afwisseling, wat de zeven minuten zeer langdradig maken. Verlichtend, verrassend en vaak de enige wijziging in toon is daarin verzorgd door de accenten aan slidegitaar, neergelegd door Marc Orleans (Sunburned Hand Of The Man). Deze details zijn echter niet genoeg om Meg Baird boven mooi en liefelijk uit te tillen, en dan worden mooi en liefelijk al snel saai en tergend.