In het industriële milieu geldt SPK, na meer dan drie decennia, nog steeds als een cruciale referentie. Hedendaagse vertegenwoordigers van het genre zoals pakweg Haus Arafna of Thorofon steken nergens onder stoelen of banken zwaar te zijn beïnvloed door deze Australische beeldenstormers. Thorofon doet dat op Exkarnation zelfs uitermate expliciet, meer bepaald met een cover van Flesh & Steel uit SPKs Machine Age Voodoo uit 1984. Ten tijde van dat album was de compromisloze industriële noise van SPK getransformeerd in (relatief) toegankelijke (minimale) electro en het is precies op dat middenveld SPK en Throbbing Gristle aan de ene kant, Cabaret Voltaire en Portion Control aan de andere – waar ook Thorofon op hun zevende album te situeren valt. Tel daarbij nog een portie van wat vandaag ‘angst pop’ wordt genoemd en het plaatje is compleet.
Al sinds 1987 verkent de Japanner Hiroshi Hashimoto als Contagious Orgasm elke uithoek van het elektronische universum – van (dark) ambient tot noise en van industrieel experiment tot IDM en electro. Met internationaal succes en erkenning overigens want s mans lijvige discografie telt titels op onder andere Tesco Organisation, Old Europe Café, Ant-Zen en zijn eigen label SSSM. Escape is het tot in de perfectie uitgevoerde amalgaam van jarenlang zoeken naar en boetseren van klanken en invloeden. Zo worden bijvoorbeeld (donkere) atmosferische stukken (Capilary) die qua sfeer wat doen denken aan Coil afgewisseld met uitgesproken ritmische, haast dansbare tracks. Maar even goed horen we clicks n cuts-achtig experiment (From The Rear) of schrille noise (Under The Wire Head 2). Dat heterogene karakter maakt van Escape een ietwat moeilijk te duiden album, maar Hashimoto verliest nergens de focus zodat de luisteraar nergens verdwaalt.
De geloofsbrieven die Oureboros kan voorleggen, zijn op zich alvast voldoende om ons nieuwsgierig te maken. Dit Canadese duo, dat al actief is sinds 2006, bestaat namelijk uit Rich Oddie en Aron West (Tropism) en dat zijn twee oudgedienden van Orphx, een trio dat naam heeft gemaakt omwille van hun fusie van noise, industriële muziek en techno. Dreaming In Earth, Dissolving In Light start als een spookachtige dark ambienttrip, maar gaandeweg wordt, onder meer door het gebruik van gitaar, percussie en vioolklanken, een sfeer opgeroepen die ook aanknopingspunten vindt bij melancholische shoegaze, drones en zelfs black metal. Voor de goede verstaander: onheilspellende, koortsachtige soundscapes en een totaalgeluid dat het midden houdt tussen Maeror Tri en Lustmord.