Het trio Russian Circles lijkt met elke plaat beter te worden. Enter, Station en Geneva gingen dit Empros voor en telkens zet de band een stapje verder weg van de doorsnee instrumentale postrock die kenmerkend is voor bands als Explosions In The Sky en Mono. Waar veel postrockbands toewerken naar een climax, laat Russian Circles die climax geregeld voor wat die is, om gewoon binnen de songs climax na climax op elkaar te stapelen. En hier en daar, al is het voorzichtig, wat zang toe te voegen. En veel metal, als maar meer metal, zodat Russian Circles veeleer postmetal maakt dan postrock. De sound blijft monolithisch, episch. De songs krijgen ruim de tijd om open te bloeien, te ontbolsteren, en de band zorgt er tevens voor dat alles kraakhelder klinkt, melodieus en toch uitermate zwaar en log. De band ging opnieuw in zee met Brandon Curtis (Interpol, Secret Machines), die eerder al Geneva in goede banen leidde, en dat is goed te horen. De veelgelaagde gitaren (er is er maar één, die in een loop wordt gezet) geven een extra dimensie en de ijzersterke ritmesectie zit heel laag gestemd wat een verpulverende sound oplevert. Russian Circles kiest soms minutenlang voor een verstilde, akoestisch aandoende sfeerzetting, om dan stilaan uit te barsten, zonder dat het voorspelbaar is wat er gaat komen. Daarvoor draaien de zes songs te veel in cirkels, keren terug waar ze zijn begonnen zonder dat we het door hebben en denken dat we weer iets anders horen. Schiphol is daarvan een mooi voorbeeld en mag zo in de lift van het luchthavencomplex aldaar. Knappe plaat.