Na een lange stilte presenteert het trio The Julie Mittens trots hun nieuwe lp. Zo begint ironisch genoeg het begeleidend schrijven bij het nieuwe album van deze improvisatieband. Want stilte is een woord dat beslist niet van toepassing is op The Julie Mittens. Het draait bij hen juist om noise. Google je op hun naam dan kom je ook mensen tegen als Keiji Haino, Caspar Brötzmann, God, Ruins of Skullflower. In dit illustere rijtje hoort dus volgens vele buitenlandse experimentele muzieksites, als Foxy Digitalis of Volcanic Tongue, ook dit trio uit Leiden thuis. The Julie Mittens zijn goed in improviseren maar slecht in het geven van titels aan albums en nummers. Op Recorded 23|24072011 staan drie titelloze stukken die, in tegenstelling tot hun ongeveer acht voorafgaande releases, niet live zijn opgenomen, maar in een studio. Misschien dat daarom kant B kan openen met een tamelijk rustige track waarbij iedereen zich geconcentreerd inhoudt, resulterend in een prachtig stuk gitaarambient. In de andere twee improvisatiesessies laat het trio zich weer volledig gaan, let het niet op een decibel meer of minder en rockt en freejazzt het dat het een lieve lust is. Ze worden in toom gehouden door producer Martin Luiten die, omdat hij zelf experimenteel gitarist is, het drietal uitstekend aanvoelt. Kortom een mooi evenwichtig album voor de liefhebber van noise en drones. Weliswaar alleen te verkrijgen op vinyl.