De voorbije drie decennia hebben de elektronische sferen van Maurizio Bianchi al alle extremen geraakt. Van het deprimerende concentratiekampbehang als Leibstandarte SS MB tot vederlichte meditatieoefeningen. Maar met deze gelimiteerde cd (300 stuks) zit MB terug op het juiste spoor. Seizoenswisselingen, de opwarming van de Aarde en nieuwe winters zo ergens tussen 1955 en 2022, vormen de basis voor drie lange composities: elk gemiddeld goed voor 22 jaar of evenveel minuten. Hoogtepunt Primaveram/Aestatem zet als openingsnummer meteen de juiste toon door een zeer typische MB-dreun te laten exploderen in een orgie van rondvliegend puin. Of beter: imploderen, want het geheel wekt de indruk dat het schroot eerder naar binnen wordt gezogen dan dat het wordt uitgespuwd. Misschien vormt bevroren metaal wel de hoeksteen van deze cd. Ook beelden van metaalafval dat ronddraait in een wasmachine, of een laagje sneeuw dat van een verroeste plaat wordt geschraapt, schoten ons te binnen. Zowel qua sfeer als qua klankkleuren (knappe mastering door Siegmar Fricke) is Hibernum een van de betere experimentele dreunen van 2011.