Ergens rond 2000 maakte Chris Watson als geluidsman deel uit van een camerateam dat in Mexico opnamen maakte voor het BBC tv-programma Great Railway Journeys. Watson reisde een maand lang met de trein van Los Mochis naar Veracruz, dwars door het land, op een van de laatste reizen van die verbinding. Uit de geluidsopnamen voor het tv-programma heeft Watson ook een eigen, sfeervolle geluidsdocumentaire gemaakt voor BBC-radio; nu wordt El Tren Fantasma als zijn vierde album met field recordings uitgebracht. Watson roept de sfeer op van de treinreis, met geluiden van mensen, dieren, stations en uiteraard de trein zelf. El Tren Fanstasma is in die zin een bijna verhalende cd, maar niet helemaal. De cd opent weliswaar met stationsgeluiden en een omroepster die meldt dat el tren fantasma gaat vertrekken, en in het daaropvolgende Los Mochis horen we rurale geluiden, dieren, menselijke activiteit en een passerende trein, maar het blijft niet bij pure geluidsopnamen. Soms klinken er bijvoorbeeld zoveel treingeluiden door elkaar, dat je met recht mag vermoeden dat er meerdere opnamen over elkaar zijn gelegd. Of luister naar Mexico D.F., waarin een trage harde cadans, een drone en een metalig, venijnig schrapen van wielen langs rails klinken: het lijkt om louter auditieve redenen gemonteerd. De cadans van de trein is natuurlijk op zich al muzikaal, en zo reeds meermaals gebruikt luister naar het (onderschatte) Magnetic Fields van Jean Michel Jarre. Watson geeft de geluiden niet alleen door, monteert er ook niet louter een nieuwe realiteit mee, maar lijkt de opnamen ook te vervormen tot een ritmebasis en gaat nog verder met composities waarin van de oorspronkelijke field recordings nauwelijks nog iets herkenbaar is. Die afwisseling maakt El Tren Fantasma een prettige auditieve reis: geluiden zijn herkenbaar én geabstraheerd, de composities zijn verhalend, én ritmisch en muzikaal.