De combinatie van deze drie mensen is even verrassend als spannend. Gitarist Bram Stadhouders is een van de belangrijke nieuwe namen in de Nederlandse jazz, Sidsel Endresen is een gevierd Noorse jazzzangeres en New Yorker Jim Black is zonder twijfel een van de beste en boeiendste drummers en componisten. Ze traden tweemaal gezamenlijk op tijdens het Tilburgse Incubate Festival en van die volledig improviserend gespeelde optredens is Bell Time het imposante resultaat. Dat is nog imposanter als je je bedenkt dat, toen ze gedrieën het podium betraden, nooit eerder met elkaar hadden gespeeld of zelfs maar gerepeteerd. De negen tracks laveren van kalm glooiende en uitgestrekte landschappen naar swingende jazz, en van lyrisch naar abstract sferisch. Point bijvoorbeeld begint als een jazz-song met Endresens kenmerkende, ietwat nasale zang, dat na enige tijd vergezeld raakt van laptop-geluidjes, waarna de zangeres ook overgaat naar meer abstracte stemkunst. Haar klanken, de licht galmende laptopklanken en het plukken aan de gitaarsnaren sluiten perfect op elkaar aan. Nog zon fraai voorbeeld is Receiven, dat een kalm, soms vervormd klinkend gitaarspel combineert met Blacks kenmerkende drumwerk, zich samen ontwikkelend naar een jazzy stuk en vervolgens naar stevige uptempo drums, vervormde gitaarklanken en zang. Elders gaat een vooral abstract stuk met stemkunst en laptopgeluiden (Suspectum) vloeiend over in een lyrisch stuk met Stadhouders typerende, wat haperende spel, alsof hij zijn emoties broksgewijs moet laten gaan. Het drietal lijkt moeiteloos op elkaars ideeën en wendingen te reageren, hun bijdragen sluiten prachtig op elkaar aan. Bell Time is eigentijds in geluid, verrassend in klankencombinatie en een vreselijk mooie plaat.