Alicia Merz heeft een druk jaar achter de rug. Haar eerste album als Birds Of Passage, Without The World, werd opnieuw uitgegeven en kreeg terecht veel aandacht. Ze maakte een plaat met geluidskunstenaar Leonardo Rosado (zie GC#106) en werkte samen met een rits andere artiesten (zie het Signalement elders in dit nummer). En op de valreep van 2012 verscheen haar tweede album, Winter Lady. De titel is veelzeggend, want het muzikale landschap is kouder en minimaler dan op haar debuut. Kon ze daarop nog worden beschreven als een singer-songwriter voor mensen die niet van singer-songwriter houden, inmiddels is de gitaar zo goed als verdwenen, en zijn de soundscapes gereduceerd tot weinig meer dan de ondertoon van een kille wind. Daarover begeleidt Merz zichzelf met minimale piano en elektronica. Haar stem is soms meer een fluistering dan zang, terwijl ze zingt over verlangen en eenzaamheid. Daarnaast is er ook een gemener thema, blijkens de titels en de hoes, waarop de winterse dame aan een paal is gebonden, het hart doorboord. Al is dat aan de muziek zelf niet af te horen; de nummers zijn langer en abstracter dan voorheen, en klinken als het dwalen in een besneeuwd, nachtelijk landschap. Winter Lady besluit met melancholische broken folk op het slaapliedje Waltz While We Sleep, dat verzwolgen wordt in een koude wind, die pas minuten later wegsterft. Mooi, desolaat en breekbaar.