Het tweede album van Teodor Tuff is er eentje voor liefhebbers van belegen hardrock, al pretenderen ze zelf metal te maken. Ze deden supports voor Deep Purple en Whitesnake en wie in een jaren 1970-nostalgische metalbui is, vindt Soliloquy misschien wel leuk. Voor even, want dan grijpt een mens toch terug naar de klassiekers. De Noorse band draait rond enkele leden van de familie Haroy, benevens een steeds wisselend aantal extra bandleden. Bezettingswissels lijken wel het handelsmerk van Teodor Tuff, net als de muzikale richting die de band wil inslaan. Eentonige riffs, een zich steeds herhalend drumpatroon, een zanger als een volleerd castraat, die allicht ook nog eens een zwartwitte, hard knellende streepjesbroek draagt, dat soort. We hebben geprobeerd, en nog een keer, maar we halen niet eens het einde van de plaat. We zoeken een naam, vinden alleen de Duitse voetballer waarnaar de band zich vernoemde, maar kunnen maar niet op dat stuk ongedierte komen. Lange blonde manen, een hoog stemmetje, een hit gehad, veel zalen uitverkocht en nu compleet vergeten. Zelfs ons geheugen laat ons in de steek. Gastmuzikanten uit bands als Annihilator, Freak Kitchen en Mercenary veranderen niets aan deze bedroevende plaat. Weg ermee, maar wie wil dit hebben?