De Bulgaar Dimo Dimov (Sturmpercht, Svarrogh) rekt de intolerantiegrenzen van onze subjectiviteit tot het uiterste op door een cd af te leveren waarvan zowel de groepsnaam, de titel, het thema (honing, veel honing) als het artwork ons tegenstaat. Mar tot onze verbazing valt het openingsnummer wel in de smaak: spreekvocalen declameren Friedrich Nietzsche tegen een achtergrond van nerveuze, elektronisch gestuurde martial. Een modus operandi die trouwens zeer sterk doet denken aan Allerseelen, een project waar Dimov in het verleden voor werkte als gastarbeider. Ook het volkse getrommel en de gezangen om een ‘Honiggöttin’ te aanroepen, overtuigen. Hoewel Dimov zijn uiterste best doet om een gevarieerd vierde album af te leven (de inbreng van rustige pianostukken, afwisseling tussen mannelijke en vrouwelijke vocalen, rituele invloeden, teksten in verschillende talen), is het uiteindelijk zijn eigen stem die hem de das omdoet. Net als bij de eerder geciteerde referenties is het onbegonnen werk om zestien Miel Noir tracks na elkaar te beluisteren. Al na het derde nummer stroomt de zwarte honing uit al onze lichaamsopeningen, een spektakel dat slechts in zeer exclusieve kringen geapprecieerd wordt.