Dat een bandnaam op het verkeerde been kan zetten, is geen onbekend gegeven. Zo is Peter Kernel geen getormenteerde singer-songwriter die gebogen over zijn gitaar de verloren liefdes en levensvragen bezingt, maar een Zwitsers/Canadese trio. In 2005 begint de band met het maken van muziek, in eerste instantie als ondersteuning van een film van zangeres/bassiste Lehnhoff. Experimentele indiepop ter ondersteuning van experimentele films. Op White Death Black Heart laat de band wederom de interessante kant van de indiepop horen. Invloeden van Pixies en andere vroege jaren 1990 gitaarbands als Rodan, Squirrel Bait zijn evident, maar de toon is geheel eigen. Dissonante gitaarpartijen, samenzang die meer om het samen zingen gaat dan dat ze samen gaat, gedreven met een sterke punkvibe, zoals ook Future Of The Left en diens voorganger McLusky punk met indie combineert. Af en toe neigt Peter Kernel meer richting de noise of drijft het juist in de richting van Riot Grrl, maar in al die wendingen verliest de band nooit het speelse en de experimentele geest. Daar waar de laatste jaren indiepop zich lijkt te berusten in formule en eenduidig geluid, komt dit trio gewoon met een twaalftal energieke en springerige nummers die aantonen dat er nog zoveel meer te halen valt met bas, gitaar en drum. Verre van nog zo’n mistroostige heer gebogen over een houten klankkast!