Arsis werd in 2000 opgericht door James Malone (gitaar, bas, zang en belangrijkste songschrijver) en drummer Mike Van Dyne. Hun eerste volledige album kwam uit in 2004, waarmee ze meteen tot beste Gothenborg-band van de Verenigde Staten werden gebombardeerd. Om de populariteit van de band weer wat op te vijzelen, nu ze tegenwoordig een flauw afkooksel van NWOBHM maken, wordt dit meesterwerkje van technisch complexe death metal opnieuw uitgebracht. Twee bonusnummers, nieuwe mastering, gepimpt hoesje, het hoort er allemaal bij. Denk aan vroege Immortal en At The Gates, bands die ook black metal, death metal en thrash met melodieuze zanglijnen lieten samenvloeien en tot zeer bevredigende resultaten kwamen. Op het podium werden extra muzikanten toegevoegd aan het studioduo, die echter met zijn tweeën ook de behoorlijk goede opvolger United In Regret (2006) inblikten. Liefhebbers van bijvoorbeeld Atheist en die deze hebben gemist, kunnen een inhaalbeweging maken. Dim Mak is een Amerikaanse deathmetalband vernoemd naar de gelijknamige, uiterst dodelijke Chinese vorm van acupunctuur, een begrip dat dodelijke aanraking betekent. Verwonderlijk dat geen andere band deze naam eerder aannam, maar misschien komt het omdat het uiterst moeilijk is om dan aan de verwachtingen te voldoen, hoe stevig de metal dan ook mag wezen. De teksten gaan steevast over allerlei vormen van vechtkunsten, martial arts in al zijn vormen, wat Dim Mak eveneens onderscheidt binnen het genre. Joey Capizzi debuteert op deze plaat op zang, en zet met zijn kompanen, met een verleden in Origin, Hate Eternal, The Red Chord, Ripping Corpse en The Dying Light een appetijtelijk potje agressie neer waar we gerust meer van willen horen. Grooven zoals Morbid Angel het deed in de jaren 1990 is een mooie setting voor Dim Mak, dat zonder veel franjes lekker doorbeukt tot het eind. Het Australische (Melbourne) Alarum bestaat sinds 1992, maar is nu pas aan zijn derde plaat toe. Debuteren deden ze in 1999 met Fluid Motion, in 2004 kwam de opvolger Eventuality en nu dus Natural Causes. Groot worden in het wereldje zit er dus niet in, al is dat niet wat deze band nastreeft. De heren spelen een vorm van progressieve metal met veel invloeden van Cynic en Atheist, al houden ze de zang wel proper en melodieus. Het is een bewuste keuze van de mannen, al is het net die zang die soms onze tenen doet krullen. Te proper, te gelikt, te Amerikaans, te niet passend. En dan is de flirt met jazz en flamenco allemaal goed en wel, het blijft een middelmatige plaat van muzikanten die soms net te veel hun meesterschap willen etaleren.