Electric Moon is één van de vele projecten van Sula Bassana en misschien wel het beste project waarin hij is betrokken. Zeker als we dit The Doomsday Machine nog maar eens beluisteren. Superieure psychedelica zonder remmingen, waarin naar hartenlust wordt geëxperimenteerd en gefreakt zonder dat de nadruk komt te liggen op oeverloos doorgaan. Drummer Pablo Carneval en bassiste Komet Lulu, wiens vader het prachtige artwork van het boekje maakte, houden de vijf trips bij elkaar terwijl Sula loos mag gaan met zijn gitaar en een overdaad aan effecten. Lulu heeft er trouwens net zon stel en moet qua gelaagde geluiden zeker niet onderdoen. De band heeft reeds een stapel cds uitgebracht, de meeste cdrs in kleine oplage, en ook nu klinkt de band rauw en ongepolijst. Veel overdubs komen er niet aan te pas, de band neemt op zoals ze hun songs al improviserend opbouwen. Psychedelische doom is dit, vijf songs waarvan drie meer dan twintig minuten door de ruimte beuken, de luisteraar murw spelend en in volslagen trance brengend tegelijk. Dit is ongetwijfeld het beste album van Electric Moon tot nu toe, en misschien ook wel het beste waar Sula ooit op te horen was. The Locked Ward komt uit Norfolk, uit de psychiatrische instelling aldaar als we de bezeten zang van Craig John Capps in rekening brengen. Op het hoesje staat zijn aandeel vermeld als: zang, psychose, gefluister en geschreeuw. Hij is er zich van bewust, dat is zeker. En hij mag het blijven als het tot een plaat als Voyages Into The Inner Psych Of leidt. Donkere en harde psychedelica, met veel effecten en ruimtelijke echo, waarin veel mag gefreakt worden maar waar dus vooral die zang ver bovenuit steekt. Denk aan Syd Barrett, Roky Erickson, Dave Wyndorf en Ozzy Osbourne, verzamel hun gekke vocale fratsen en het resulteert in de mens Craig John Capps. Het hoeft niet te worden gezegd dat dergelijke zang deze plaat ver boven het psychedelische genre uit tilt. Velen willen het wel, The Locked Ward kan het. We luisteren geboeid, hangen aan de installatie geketend, genieten met volle teugen en merken pas nadien dat John McBain, ooit van Monster Magnet, gitaar speelt op twee nummers. Hij verlangt ongetwijfeld naar de begindagen van die band, te horen aan het resultaat van zijn bijdrages op dit album. Trippen maar, en blij zijn dat we nooit zo gek kunnen worden.