Twee mannen raakten verzeild in een speelgoedwinkel en ontdekten daar een neusfluitje. Ze zagen het instrument onmiddellijk zitten en vatten het plan op om grindcore te gaan spelen met neusfluiten. Echt goed wilde dat niet lukken, zeker niet met zijn twee. Dus inviteerden ze een zwik mensen die eind jaren 1990 deel uitmaakten van de linkse Berlijnse politieke partij KPD/RZ. De leden van die partij waren geregeld te vinden voor nihilistische protesten. Zo demonstreerden ze tegen het roken in straten met eenrichtingsverkeer. Dit soort mensen bleek de ideale voedingsbodem voor het Grindchor, een collectief dat qua visie net zo nihilistisch en surrealistisch is. Al snel bleek het veel eenvoudiger om hitjes in een ander kleedje te steken. En daarbij wordt meestal een deel van de oorspronkelijke muziek behouden, waarboven de bende aan het neusfluiten gaat. De band bestaat inmiddels twintig jaar, dus het werd tijd voor een nieuwe plaat. Het collectief wisselt voortdurend van bezetting. Anno nu maken onder meer Brezel Göring (Stereo Total), schrijver Thomas Kapielski, acteur en vertaler Harry Rowohlt, Mark Boombastik (performer), drummer Chris Imler en componist en schrijver Frieder Butzmann (werkte met onder meer Blixa Bargeld, Genesis P. Orridge, Do), deel uit van Das Original Oberkreuzberger Nasenflötenorchester: Der Grindchor. Tien in neusfluiten gewrongen covers taan er op Blasphemia, allen met een onherkenbare titel, allicht om geldwolven allerhande op het verkeerde been te zetten. Ed Am Bäsen bijvoorbeeld is gewoon Ace Of Spades van Motörhead en Got Only Nose is Good Vibrations van The Beach Boys. De overige songs zijn kleinere hits, waarvan we de originelen wel herkennen, maar waarvoor ons geheugen geen zin heeft om bandnamen op te dissen. Het is en blijft een leuke gimmick, die neusfluiten, en de band weet dat zelf ook. Ze bestaan twintig jaar, treden sporadisch op en nemen steeds uitgebreid de tijd om een nieuwe plaat uit te brengen. Als we het goed begrijpen, is dit hun vierde.