Shit, wat zijn deze vijf mannen uit Londen kwaad! Ze kwamen samen in 2006 en toerden dermate exhaustief dat ze er na een paar maanden de brui aan gaven. Uitgeput, kapot gespeeld, gedaan ermee. Maar in 2010 kwam alsnog hun uitgestelde debuut, An Unfinished Life, dat werd opgenomen in 2008, uit. Het album deed het zo goed, dat ze besloten om een volledig nieuwe single op te nemen, en die maakte in de scene een zodanige indruk, dat werd besloten om toch verder te gaan. Mourning After is er het spreekwoordelijke resultaat van, en de acht songs barsten van doorleefde, superieure hardcore. Posthardcore met veel metal, veel melodie en agressie en zo erg doorgeleefd en uitgewoond dat er alleen gensters overblijven. Verwacht geen positieve noot of een glinster hoop van Last Witness, die komt er niet. Dit is de generatie die geen flintertje toekomst ziet, net als de punkbands van eind jaren 1970. Er is agressie, er zijn geen vooruitzichten. Alleen de zon gaat morgen opnieuw zichtbaar zijn, misschien, als ze zin heeft en als de pil aanwezig is, de dag erna. The Mourning After-pil, voor als het voorbij is en alles zwaar blijkt te zijn tegen gevallen. Ze waren getuige, met zijn allen.