Het Duitse Desaster is actief sinds 1988 en heeft sindsdien niet meer achterom gekeken. Het geluid evolueerde doorheen de tijd van black metal naar een trashier geluid, al zit de black metal in de genen en is die nog steeds duidelijk terug te horen. Groot is de band nooit geworden. Dat kan te maken hebben met de resem bezettingswissels die Desaster doormaakte. Het verleden van de band lijkt bij momenten eerder een duiventil dan een collectief, en toch is de kwaliteit van de albums en de optredens steeds meer dan behoorlijk. The Arts Of Destruction is het zevende album van de band, met nog steeds Sataniac als zanger. Ook Tormentor en Infernal draaien al een tijd mee, mannen die eerder stoer ogen dan het echt zijn. Odin met zijn kippenborst is hilarisch met zijn paint op de smoel, zo lijkt hij wel het kneusje van de scene. Op een cd hebben we daar uiteraard geen last van. Dan is het eindeloos genieten van stevig ouderwetse heavy metal. En dan bedoelen we het soort zoals Venom, Hellhammer en Destruction die eind jaren 1980 maakten. De opnamekwaliteit is er uiteraard ferm op vooruit gegaan. Verwante bands als Occult, Pentacle en Sodom zijn terug te horen in het geluid van Desaster, en daar is niets mis mee. Originaliteit is hier niet de bedoeling, overleven en spelen waar ze zin in hebben, wel. En daar horen uiteraard teksten over de duivel bij. Het album hangt daarmee toch een beetje aaneen van de clichés, en toch stoort dit geen moment. De songs beuken et lekker op los, er zit afwisseling in, geen pretentie, en Queens Of Sodomy, Splendour Of The Idols of Possessed And Defiled kunnen er altijd in.