Heel houdbaar schatten we het genre dreampop niet in; op een gegeven moment is men wel weer klaar met het recyclen van Slowdive, en laten we wel wezen: popmuziek om bij weg te dromen zal er altijd zijn. Het behoeft echt geen eigen naam. School Of Seven Bells, inmiddels gereduceerd tot duo, zag die bui ook al hangen, en werpt op Ghostory de deken van dromerigheid grotendeels af. Niet dat voorgangers Alpinisms (2008) en Disconnect From Desire (2010) nou overdreven etherisch waren, maar met hun derde album plaatsen ze zichzelf stevig in het elektropop-kamp. De plaat staat vol uptempo liedjes met de stem van Alejandra Deheza als helder middelpunt. Sommige van die nummers zijn behoorlijk catchy, zoals Scavenger en Lafaye, dat klinkt als Austra-met-gitaren. Helemaal weg is de dromerigheid overigens niet; het geluid van het mooie Love Play lijkt een directe knik naar Cocteau Twins, en het jaren 1990-ritme en de gitaarwaas in When You Sing brengt bijvoorbeeld Curve in herinnering. Ook is er midden in de plaat even een ambient rustpunt ingebouwd, maar het leeuwendeel van de nummers is van het soort elektropop dat net zo goed appelleert aan fans van Depeche Mode, als aan die van The Cure.