Als je niets weet te zeggen over een album, is dat meestal geen goed teken. De plaat raakt niet, komt niet binnen. Positief beschreven: de plaat stoort niet. ‘In Ghostike Fading, het debuut van My Best Fiend is zon album. Muzikaal is het kwintet goed te plaatsen. Er is geluisterd naar The Jesus And Mary Chain, Pink Floyd, Spiritualized en de eigen Amerikaanse country- en folktraditie. Een berg aan juiste stenen om een gedegen en indrukwekkend huis mee te bouwen, veelal ook genoemd in de bio van de band uit Brooklyn. Leg daar als cement nog de spanningsopbouw van postrock bij en het huis zou niet meer stuk te krijgen moeten zijn. Bij meerdere beluistering blijkt In Ghostlike Fading echter niet meer dan nog een doorzonwoning met een paar aardige elementen. De eerste orgeltonen in Higher Palms beloven een rokerige country en shoegaze-tocht, donker en beladen. Daarna houdt Jesus Christ in eenzelfde verrassende mix van geluids-stucwerk over country -en folkstructuren de oren nog even stevig vast en klampt daar nog een nummer aan. Het blijft daarna prettig om naar te luisteren, maar wordt eentonig om slechts nog een enkele keer naar de voorgrond te springen. Te weinig variatie en breedte in geluid gaan dan parten spelen, om pas in de afsluiter weer even op te leven. Op dat moment heb je wel de indruk al minsten zes keer naar hetzelfde nummer in licht gewijzigde uitvoering te hebben geluisterd. En dat is spijtig, zoals dat heet, maar ook vooral weinig indrukwekkend.