Eind mei 2011 constateerden we tijdens Heres Your Furure in 013 (Tilburg) dat Cloud Nothings vrij letterlijk de toekomst had. Met haar ellebogen op de podiumrand stond een meisje van niet veel meer dan twaalf de hele show vol adoratie naar de frontman te staren. Dit terwijl achter haar de nauwelijks zes jaar oudere jeugd wild en vol overgave op de indiepunk van het kwartet stond te springen. Springen op een geluid dat meer bij de jaren 1990 lijkt te horen, maar weliswaar door Cloud Nothings nog steeds aanstekelijk en overtuigend wordt gebracht, toekomst bouwend op een gedegen fundament uit het verleden. Op Attack On Memory blijft de band rond Dylan Baldi bouwen op het verleden. Geen probleem, want zoals de band zelf stelt in de opener No Future/No Past. Een atypisch begin met een getormenteerd kreunende Baldi over tonen die terug lijken te gaan op de indiecore en emo van midjaren 1990. Bands als Rodan, Reynolds en Pedro The Lion of de vroege The Appleseed Cast schieten door het hoofd zonder dat Cloud Nothings daar werkelijk op lijkt. Acht nummers zwaardere indiepunk met gitaarerupties die klinken als een houtzagerij in vol bedrijf. Ongecompliceerd vier, vijf of zelfs acht minuten dezelfde riff herhalen tot aan de direct klap. Vijfendertig minuten energiek en aanstekelijk, of zoals Sebadoh het ooit stelde; Just give me indierock!. Nou, luister hier naar, aangeboden op een gouden dienblad.