En daar gaan we weer. The Last Internationale uit New York klinkt als een duo, een man en een vrouw, die helemaal in de traditie van The White Stripes en The Kills opereren. En als The Pack a.d., die net de plaat Unpersons uit hebben (zie verderop). Net als Becky Black van die laatste band neigt de stem van Delila Paz bij momenten erg naar die van Alison Mosshart van The Kills en zit er net zo goed een ferme snuif Chrissie Hynde (The Pretenders) in haar soms snikkerige of blaffende geluid. Toch blijken ze met zijn vieren te zijn, maar misschien zijn de bassist en de drummer gewoon ingehuurde krachten, die gitarist Edgey en zangeres Delila Paz voor de gelegenheid mochten vervoegen. De muziek gaat wat meer de kant van de blues op (Black Cat) dan eerder genoemde bands, en dat is fijn. Ze steken dat trouwens niet onder stoelen of banken. Crawlin Queen Snake verwijst duidelijk naar John Lee Hooker en een cover van Elmore James (Dust My Broom) laat ook weinig ruimte tot vergissen. Hier en daar gaat de band wat feller tekeer, richting punk (World Inside My Head), en dat zorgt voor de broodnodige afwisseling. Toch is de band niet over de hele lijn interessant. Een zoveelste cover van House Of The Rising Sun, een traditional of niet, is echt overbodig. En al zijn ze de Indianen goed gezind, de afsluiter HoKa He!, waarop Tiokasin Ghosthorse, een Lakota-Indiaan, meefluit, doet ons te veel denken aan panfluitlawaai op een rommelmarkt.