Honderd exemplaren zijn er gemaakt van A Casa Vazia, het tweede werkje van Suboko. Verpakt in een dvd-doosje, zoals wel vaker gebeurt bij FFHHH. De promo is een ordinaire cd-r, maar we knijpen een oogje dicht, want het gaat hier eigenlijk om een cdr-label dat experimentele muziek uitbrengt, in zeer gelimiteerde oplages. Drie Franse drummers, Bouto, Gully en Regreb, vormen Suboko. Maar verwacht geen orkaan aan wild gedrum, integendeel. De drie gebruiken de drums wel, maar ook metaal, platendraaiers, objecten en elektronica. En daar verstaan we vooral allerlei vervormende apparatuur onder. Eén nummer krijg je, vierentwintig minuten lang. Het was de afsluiter van hun laatste concert van een toerneetje, opgenomen in Porto. Een lange, ingetogen meditatie, een nabeschouwing van wat was en vooruitziend naar een thuiskomst in alle rust en stilte. Een drone gemaakt met percussiegeluiden die rust geeft, beschouwt in melancholie. Jesus Is My Son is het soloproject van Grégory Duby, die niet alleen FFHHH runt en actief de distributeur Mandai steunt, maar ook nog speelt in een resem al dan niet improviserende bands. Hij maakt niet alleen verstilde akoestische muziek zoals op het mooie 1914-1918 (driehonderd stuks). Ook het noisy gitaargeweld van K-Branding bijvoorbeeld staat in onze hersenen gestanst, en ook in die band laat hij zich gelden. Op zijn tweede langspeler als Jesus Is My Son kijkt hij terug naar de Groote Oorlog, een tijdsspanne waarin miljoenen soldaten het leven lieten en nog meer gezinnen uit elkaar werden gerukt. Het oorlogsgeweld en de politieke standpunten laat hij aan anderen. Hij zet de desolaatheid, de eenzaamheid van verlaten loopgraven, de zinloosheid van het soldatenbestaan, het wachten tot het tijd is om te vechten en te sneuvelen om in rustige, ingetogen, mediterende gitaarlijnen die weinig plaats voor hoop laten. Veertig minuten vernielzucht en verwoesting in akoestische pareltjes voor de zwijnen, goed voor acht intens mooie tracks.