Omdat we nu eenmaal niet verwend worden met goede platen uit de Lage Landen, werd het debuut van Isbells in 2009 lovend ontvangen – ook door onze eigen Tom Wouters. Begrijpelijk, want hun sound had een professionaliteit en gelaagdheid die ver te zoeken is bij veel bandjes uit België en al helemaal uit Nederland. De ingrediënten haalden frontman Gaëtan Vandewoude en zijn bandleden overduidelijk bij Bon Iver: hoge, precies getimede zang in een bed van ingenieus gearrangeerde en geproduceerde akoestische pracht. Isbells toonden zich uitstekende leerlingen, maar het ontbrak zich nog wat aan een eigen invulling. Én aan teksten die zich konden meten met de hermetische pareltjes van Justin Vernon. We waren dus erg benieuwd naar de opvolger. Stoalin gaat op de ingeslagen weg verder. Dus nog altijd veel verwijzingen naar Vernon en Fleet Foxes, maar met iets meer variatie: de titelsong is een prachtig, spaarzaam gearrangeerd stukje zelfonderzoek, Falling In and Out zou zo een zomerhit kunnen worden en afsluiter Erase and Detach gaat prachtig los op het einde. Maar wat de meeste liedjes met elkaar gemeen hebben, is dat het allemaal erg comfortabel en vertrouwd aanvoelt. Warm, prettig, met een lentebriesje door de haren en een zonnebloem tussen de tanden. Dat is fijn, maar de verdieping die we naar aanleiding van het debuut hoopten, is er zodoende toch niet helemaal gekomen. De teksten zijn nog altijd niet allemaal even diepgravend en de algehele sfeer is nog een tikkeltje luchtiger. Nu Bon Iver met zijn tweede plaat richting de progressieve softrock is gedreven, vult Isbells een gat, en veel huiskamers zullen zeker blij zijn met Stoalin. Maar als het aan ons ligt vormt dat ruige einde een voorbode van net iets meer avontuur op plaat nummer drie.