“Is dit de nieuwe Madonna?”, klinkt verzuchtend van de bank. Partners van Gonzo (circus) medewerkers hebben het zwaar te verduren. Het ene naar het andere album passeert ongevraagd de revue, vaak in herhaling. Maar nee, het is niet ‘MDNA’ dat de woonkamer nu vult, maar ‘Always The Light’ van Elika. Een album waarop de het duo inderdaad klinkt als Madonna, maar dan wel in een spannende samenwerking met Styrofoam, Lali Puna en de vroege His Name Is Alive. Dromerige shoegaze met de clicks en clacks uit de indietronic in pakkend melodische edoch eigenwijze composities. Het is vooral de stem van Evagelia Maravelias die voortdurend doet denken aan de bejaarde koningin van de discopop, maar daar houdt die vergelijking eigenlijk al op. Behalve dan dat meeste nummers op ‘Always The Light’ het ook prima zouden doen op de dansvloer : dansmuziek om je geheel in te verliezen, zoals ‘We Had It All’, met een melancholische ondertoon en een sterk popgevoel. Dit is het album waarvan je zou hopen dat Madonna het ooit nog zou maken, in plaats van te komen met een hele nieuwe set aan instant discodraken.