Thanatopraxis

In-Kata’s vorige, ‘Farewell Masquerade’, dateert alweer van 2006 en in de tussentijd hoorden we met de regelmaat van de klok verhalen dat de opvolger nu wel écht bijna klaar was. Ter hoogte van Antwerpen begon het verhaal ‘Chinese Democracy’-dimensies aan te nemen. Het kwartet is intussen uitgebreid tot kwintet, met Gerrit Muylaert die voortaan toetsen voor zijn rekening neemt. Eén van de redenen waarom ‘Thanatopraxis’ zo lang op zich heeft laten wachten is dat vocalist Wannes Cré ‘op zoek was naar een nieuwe stem’. We kunnen u nu al meegeven dat hij méérdere stemmen gevonden heeft. Cré briest, snuift, fluistert of schreeuwt het uit, al naargelang het personage dat hij neerzet. In ons interview in GC#77 liet hij optekenen dat walging een sterke drijfkracht was voor In-Kata. Dàt is alleszins nog niet veranderd, zo blijkt bij opener ‘Fasting Fools’. De als een geut gal uitgespuwde tekst laat er nauwelijks twijfel over bestaan: deze song gaat over de Brusselse asielhongerstaking die nauwelijks een jaar geleden België beroerde, ‘Fasting Fools’ is een splinterbom van een song. In ‘They’re Coming’, kruipt Cré dan weer in de huid van het hedendaags fascisme: “they’re like giant ants/ …/we need a pesticide/a cure for these parasites”. Maar ook wie niet aan tekstexegese doet, gaat plezier beleven aan ‘Thanatopraxis’. In-Kata klinkt bij momenten bijna als een progband, zij het dan wel ééntje waarvan het punkhart nog steeds aan 120 BPM klopt. ‘Lullaby’ bijvoorbeeld, zit met zijn inventief verweven gitaarlijnen, ergens tussen Pinback, Battles en Television in, maar schakelt net zo goed over naar een metalriff. Persoonlijke favoriet ‘Cyanide Road’ is niet veel meer dan één oneindig herhaalde loden rif: heerlijke song. Eigenlijk gaat pas op afsluiter ‘The Fable’ de druk een beetje van de ketel – voor het eerst klinkt er iets berustends door. Geen idee of dat de bedoeling was. Prima plaat dus, maar de opvolger mag voor ons best vóór 2018 worden afgeleverd.