Liet Erik Friedlander op zijn vorige cd nog horen compositie en improvisatie fraai in elkaar te kunnen weven, voor Bonebridge graaft hij in de Amerikaanse muziekgeschiedenis en in zijn herinneringen. De componist en cellist grijpt met deze cd terug op een bezoek dat hij met zijn ouders bracht aan het Galax Fiddlers Festival in Virginia, in 1971. Daar raakte de elfjarige cellospeler begeesterd door de bluegrass-muziek, inclusief de fingerpicking– en de slide-stijl. Die technieken maakt Friedlander de spil van zijn nieuwe cd, die zich het best laat omschrijven met folky jazz, of jazzy americana. Naast Friedlander zelf, wordt het americana-geluid sterk bepaald door gitarist Doug Wamble. De licht jankende toon van diens slide guitar worden geruggesteund door de soms relaxte, soms stevig swingende drums van Mike Sarin en de mooie diepe bas van Trevor Dunn; een gedegen en prettige ritmebasis. Beaufain Street geven zij bijvoorbeeld een swingend, onmiskenbaar jazzy sfeertje, dat met de solos en de compositorische wendingen stevig wordt bevestigd. Een enkele keer doet het gitaarspel denken aan zigeunerjazz met Wamble in de rol van Django Reinhardt. Ook Friedlander kan zijn virtuositeit laten horen, bijvoorbeeld met een mooie solo in het lamenterende, iets broeierige Caribou Narrows. Dit hoogtepunt, met ook weer mooie rollen voor Sarin (met sissende cymbalen) en een lange lead voor Dunn, is precies het midden van de cd. Daarna gaat men weer door met swingen of loom schommelen; prettig, luchtig, kundig, aangenaam. Niets meer, maar zeker ook niets minder.