Met hun aan The White Stripes of The Kills schatplichtige debuut Baby Darling Doll Face Honey’ kreeg Band Of Skulls aardig wat positieve kritieken. Wij hielden ons weer eens van de domme. Want echt veel vonden wij niet aan de zompige rock van het trio uit Southampton. En na een paar luisterbeurten van dit nieuwe album zijn we nog altijd niet overtuigd. We horen aardige pogingen om lekkere rock te maken. Er is afwisseling tussen ballads zoals Lay My Head Down en rockende stampers zoals The Devil Takes Care Of His Own. En hier en daar horen we zelfs nog een aardige gitaarhook of een lekker soppende bas. Maar algemeen komt dit trio toch echt wel te kort om zich te onderscheiden van het peloton van bands die dit soort typische rockmuziek maken. Nee, echt vernieuwen doen ze niet. Nooit gedaan ook. Ze zullen weliswaar nog regelmatig opduiken op festivals. Nooit hoger dan een middenmootstek krijgend omdat de affiches met ontelbare namen ook gevuld moeten raken. Op die festivals kunnen de liefhebbers dan biertje in de hand, andere vuist in de lucht meeknikken op de pub rock van deze bende. Ondertussen vooral een blik werpend op de, het moet gezegd, niet onknappe bassiste Emma Richardson. Exemplarisch voor het album is het wel zeer stuurloze Navigate. We Are Drifting kreunt Richardson. Tja.