Naast het maken van muziek is Keith Fullerton Whitman ook zeer geïnteresseerd in de theorieën en vooral processen erachter. Naar eigen zeggen is hij geobsedeerd door de principes van process en systems music, waarbij het ontstaansproces belangrijker is dan het resultaat. Generator is pure process music: niet gecomponeerd, maar het uitvloeisel van een set parameters waarbinnen de muziek zich uit zichzelf ontwikkelt. Een dergelijke benadering wil nog wel eens leiden tot muziek die alleen om academische redenen interessant is (en verder niet om aan te horen), maar de twee composities op deze lp zijn verrassend muzikaal. Op kant a bouwt Whitman langzaam vanaf een enkele grondtoon naar een borrelend palet van synthesizer-pulsen. Brommende sequencerloops in de lage registers worden aangevuld met analoge arpeggios, die eindeloos moduleren, en waarin steeds nieuwe accenten tevoorschijn komen. Het effect is gekmakend en hypnotisch, alsof je probeert tijdens een regenbui individuele druppels te horen neerkomen. Het voert te ver om hier op de technische specificaties in te gaan, maar kortweg komt het er op neer dat Whitman digitale en analoge synthese combineerde op een manier die ook in een live omgeving kon werken, op steeds nieuwe manieren. Dat is goed hoorbaar, want kant b is, met dezelfde set up, heel anders. Minimaal, incidenteel, alsof Whitman het geluid bewust afknijpt en alleen af en toe een piep, puls of knars laat ontsnappen. Het gevolg is een spaarzaam, metalig soundscape die uiteindelijk toch openbreekt en zich in hetzelfde territorium als kant a begeeft. Unieke muziek, met een heel andere invalshoek dan analoge synthacts als Emeralds of OPN. Voor de liefhebbers: eerder bracht Root Strata een cassette uit met nog zeven Generator-variaties, die misschien minder complex, maar minstens zo goed zijn als dit album.