Ergens in augustus 2010 verzeilden we tijdens een vakantietripje naar Kopenhagen in één van de meest legendarische rockclubs van de stad, Loppen. De club is aan de rand van de ietwat verlopen Vrijstad Christiania. In die club zagen we toen Shearwater na de release van The Golden Archipelago – het laatste deel van hun trilogie rond de impact van de mens op zijn natuurlijke omgeving. Een trilogie die eerder ook de pareltjes Palo Santo en Rook opleverde. Die avond zagen we de band rond de enigmatische Jonathan Meiburg in absolute topvorm. Na het afsluiten van die triptiek tapt de band op deze nieuwe plaat uit een ander vaatje. Muzikaal is het allemaal veel directer geworden en tekstueel is er wel iets meer hout aan vast te knopen. Weg zijn de vaak zeer breed georkestreerde nummers. Op d’Animal Joy’ ontbindt de band soms zelfs haast zijn rockduivels zoals in Immaculate. Het resultaat is een album van een band die duidelijk op zoek is naar nieuwe wegen en daar ook vaak genoeg in slaagt. We moeten alleen nog een beetje wennen aan dat geluid. En daarom heeft deze plaat misschien net minder impact dan zijn voorgangers. Of moet deze plaat nog in ons systeem slijten?