Voodoo Rhythm met labelbaas Lightning Beatman voorop, blijft een stel maffe Zwitsers. Sinds twintig jaar brengt het label gestoorde bluespunk, country, hillbilly, hoempa, begrafenisdeuntjes en gelijkaardige rootsmuziek uit. Vereiste is dat de bands niet al te ernstig zijn, en dat er een hoekje af is. En dan is er het werk van Beatman zelf, alleen, met The Monsters en met Die Zorros. Met die laatste band wil Beatman, bijgestaan door OLIFR.M.GUZ (Die Aeronauten, GUZ) en gitarist Patrick Abt (Bigger Club, een AC/DC-coverband), zijn theater van de wansmaak tot in het belachelijke door trekken. Die Zorros begon als een theaterproject, maakte de zeer gesmaakte en bij momenten hilarische plaat History Of Rock Vol. 7 in 2002 en komt nu pas met een opvolger. Tijdsgebrek beweren de heren, en ze maken er meteen een statement mee. De studio in met een paar vage idees, voor covers voornamelijk, en met de afspraak dat wanneer er na tien minuten nog geen song op de bandt, ze ermee kappen en beginnen aan het volgende. Trash spelen dus. Dit zijn natuurlijk doorwinterde muzikanten in het vuilbakgenre, en het verwondert dan ook niet dat wanneer het trio een aantal klassiekers serieus door de mangel haalt daar hilarische resultaten uit komen. Rehab van Amy Winehouse bijvoorbeeld, met een onnozel orgeltje, een heuse drumsolo en een tekst die tot het absolute minimum werd gereduceerd: Nonono, want de rest wisten ze niet meer. En teksten leren, daar doen Die Zorros niet aan. Paint It Black van Rolling Stones, Sailing van Rod Steward, een ooit stijlvol nummer van Joe Meek, Nights In White Satin, Der Komissar, ze mogen er allemaal aan geloven en wij lagen zelden zo dubbel bij het luisteren naar een plaat, eentje die we dan nog meermaals hebben opgezet wegens super uitgevoerd. Zelfrelativering werd zelden zo goed naar vinyl, cd of cassette vertaald.