Grimoon ontstond in 2003 als een artistiek project dat muziek en videokunst met elkaar wilde verenigen. Drijvende kracht achter de band is de Française Solenn LeMarchand, samen met Alberto Stevanato. Ze verzorgen samen de zang, die meestentijds in het Frans is, en staan in voor de productie van alle videos voor Grimoon. En dat zijn er heel wat, want bij elk nummer wordt een unieke video gemaakt die dan deel gaat uitmaken van de totaalbeleving van een concert. De beelden worden namelijk geprojecteerd tijdens het spelen van een bepaalde song. Voor wie geen optreden kon meemaken, werd al heel wat van het gemaakte beeldmateriaal op dvd uitgebracht, net als het nieuwe album Le Déserteur op Macaco Records. Het lijkt misschien vreemd, een Italiaanse band met een zangeres die het Frans, haar moedertaal, hanteert in de muziek. Toch gaat het de band goed af. In 2006 speelden ze voor het eerst in het voorprogramma van The Black Heart Procession, wat ze in de jaren erna zeer regelmatig bleven doen. De leden van beide bands werden vrienden, en nu produceerde Pall Jenkins, zanger van The Black Heart Procession, de nieuwe plaat van Grimoon. Qua sfeer leunt de band wel wat aan bij de Constellation-leden, maar jammer genoeg gooien ze te veel fluitjes en andere tenenkrullende progrockelementen toe; in Monument Aux Déserteurs bijvoorbeeld. In andere nummers poogt de band de typische Constellation-sound op te roepen, die zonder de hevige gitaren, en slaagt er ei zo na in. Probleem is vooral dat de plaat niet inventief genoeg is, niet samenhangend genoeg, niet genoeg onze aandacht weet te trekken. Een twijfelgeval blijft het, ook na herhaalde luisterbeurten.