Een recensie over Gravenhurst brengt altijd een beschouwing over WARP met zich mee. Klaarblijkelijk vinden recensenten het belangrijk om aan te geven dat de fingerpicking folk van Nick Talbot een vreemde eend in de IDM en elektronica vijver van het Sheffield label is. Al drie albums lang begint daar elke recensie mee, of komt het in ieder geval ter sprake. En zo zal het ‘The Ghost In Daylight’ ook vergaan. Vreemd, want het zegt niets over de in drones, elektronica en psychedelica gewassen folk. En pad dat Talbot op zijn vijfde album weer bewandelt. Nu met vervormde oude synths en trage gitaardrones als canvas voor zijn op Brits traditie gebouwde liedjes. Alsof we Nick Drake in een psychedelisch bad horen. Maar dan wel zonder de spanning van de overleden landgenoot. Op een enkel eruptie na weet Gravenhurst geen enkele keer te verrassen en al snel verdwijnt de plaat in de achtergrond. Te zacht, te kabbelend, alsof je in een citroen bijt die zoet blijkt te zijn in plaats van zuur. Kleine momenten van glitch in de achtergrond maken nog het nodige goed en doorbreken de eentonigheid. Maar helaas niet genoeg om deze plaat boven het gemiddelde uit te tillen, echter wel genoeg om hem toch nog een keer in de speler te gooien. Op een rustig moment, zonder enige afleiding op de achtergrond. Dan kun je horen dat het allemaal heel mooi is, maar niet weet te raken.