Ufomammuts vorige album, Eve (2010), was een meesterlijke mix van sludge, doom en space-rock, knap opgebouwd in vijf in elkaar overvloeiende hoofdstukken. De plaat eindigde terecht in menig jaarlijstje. Nooit een gemakkelijke klus om zon veelgeprezen plaat op te volgen, maar het Italiaanse trio kwijt zich bekwaam van zijn taak. Enerzijds blijven ze in hetzelfde territorium: massieve doomriffs en zware sludge-bas in de lijn van Yob en Electric Wizard, plus een zelfde soort opbouw als op Eve. Anderzijds gaan ze een stap verder: meer space-elementen, zang die alleen nog maar uit haast ritueel geschreeuw bestaat en zo de rol van nog een instrument heeft en een opbouw die nog ambitieuzer is dan voorheen. Zozeer zelfs dat Oro is uitgesmeerd over twee delen, waarvan het slot in de herfst verschijnt, maar gelukkig voelt dit eerste deel genoeg als een geheel om niet met een onbevredigd gevoel te blijven zitten. De plaat opent met kosmische synths, alsof we naar Tangerine Dream luisteren, terwijl stemmen en flarden feedback af en aan waaien. Een voor een sluiten drums, bas, gitaar en zang aan terwijl het nummer steeds zwaarder wordt en tot ontlading komt. Na deze intro van een kwartier komen zware doomriffs tevoorschijn, die af en toe wat te lang doorgaan om spannend te blijven. De laatste drie nummers lopen mooi in elkaar over; massieve riffs worden overgenomen door de space-effecten van het intro, om uiteindelijk op te gaan in zware doomgitaren en marcherende drums. Oro is minder meeslepend dan Eve was, en ook de verrassing is er een beetje af, maar dat neemt niet weg dat Oro een prima plaat is. We kijken uit naar Opus Alter.