Het Australische label Off The Hip bestaat tien jaar. Tien jaar waarin garagerock in al zijn facetten werd uitgebracht. Het label kiest nog steeds voornamelijk voor plaatselijke bands en na meer dan honderd albums, een handvol singles en een paar magazines gaat het label er na een korte rustpauze weer tegenaan. En dat bewijzen deze drie nieuwe releases onomstotelijk, ook gezien de kwaliteit van deze platen. Niet alle platen op Off The Hip zijn memorabel, maar er dient gevierd te worden dus een mindere release kon nu echt niet. Brat Farrar (echte naam: Sam Agostino) zingt en speelt meteen op twee van de drie platen die we onder ogen krijgen. Op de tweede plaat van Russian Roulettes uit Melbourne gaat het trio alle kanten uit. Rock-n-roll en psychedelische pop worden afgewisseld door stadionrock in de lijn van vroege Foo Fighters (Wait And See) om even later Black Sabbath na te doen, of Ray Charles. Veel lijn valt er niet te trekken, maar net de afwisseling maakt dit tot een leuke plaat. De leden komen uit bands als Legends Of Motorsport, Kids Of Zoo, en Farrar speelt ook nog in Kamikaze Trio en Digger And The Pussycats. Diep in alle vormen van garage- en punkrock verwondert het evenmin dat Farrar aka Agostini op zijn solodebuut eveneens alle registers opentrekt. Minder garage deze keer, maar vunzige punkrock die door het overstuurde, donkere stemgeluid dat Farrar hier gebruikt, doet denken aan Cheater Slicks die een duel aangaan met Wipers. Waar het er bij Russian Roulettes nog kalm aan toe gaat, is dat bij Brat Farrar absoluut niet het geval. Punk Records is een opsomming van zijn helden, van Bikini Kill, The Stooges tot Gun Club en Hüsker Dü. Hij wil niet onderdoen, klinkt als een nasale Lou Barlow en ramt er twaalf geïnspireerde songs door in nauwelijks een half uur. Dit is hoe punkrock nog gevaarlijk en opdringerig kan zijn. LA Bastard komt ook al bovendrijven uit de rijke muzikale Melbourne grond en maakt er sinds 2011 de bars onveilig met ongepolijste, rauwe rock die invloeden heeft van soul, funk, country, blues, boogie, surf en rockabilly. Vooral frontvrouw Anna Lienhop trekt aandacht met haar volle en krachtige stem. Denk Wanda Jackson, Nancy Sinatra, PJ Harvey, vroege Tina Turner, Joyce Kennedy (Mothers Finest) en Chaka Khan allemaal in één robuust vrouwenlijf. De band nam de meeste songs gewoon in één keer op, wat het livegevoel nog verhoogt. Garage of punk is dit niet, wel heel goed gebrachte partyrock over verloren liefdes en hoe die in hun hemd te zetten.