Maja S.K. Ratkje is een Noorse allround stemkunstenares, die al samenwerkte met Lasse Marhaug, Kevin Drumm, Stian Westerhus, Fred van Hove en Ikue Mori. Poing was voor ons een nieuw fenomeen. Het in Oslo residerende sax/contrabas/accordeon-trio opereert doorgaans tussen jazz, folk en hedendaags klassiek. ‘Wach Auf!’ is in het oeuvre van zowel Ratkje als Poing dan ook een odd one out. Het viertal houdt er de traditie op na om op de vooravond van één mei (het Feest Van De Arbeid, voor de neoliberalen onder u) op een podium in Oslo het oeuvre van Bertolt Brecht, Kurt Weill en Hanns Eisler te fêteren. Dat oeuvre is natuurlijk onderhand dusdanig kapot gecoverd, dat we niet verwachtten dat er nog heel veel aan toe te voegen zou vallen. Het lijkt Ratkje en Poing nog best goed af te gaan. Door de grootste ‘hits’ als ‘September Song’ of ‘Alabama Song’ zorgvuldig te vermijden, bijvoorbeeld. Hoogstaand musiceren helpt ook. In grote lijnen zijn Poing en Ratkje trouw aan de geest van de zwaar aangezette cabaretcomposities. Maar net vaak genoeg wordt er gegoocheld met arrangementen en improvisatie of tovert Ratkje een goochelkunstje uit haar keel, zodat de muziek weer dat subversieve randje krijgt, die ze in Berlijnse bars in de jaren 1930 wellicht ook had. In ‘Der Morgenchoral Des Peachum’ horen we de licht cabareteske Silver Mount Zion van ‘Kollaps Tradixionales’, en in ‘Die Seeräuberjenny’ mag Ratkje vrijuit in de indrukwekkend diepe krochten van haar stem graven. Indrukwekkend.
Een paar keer, wanneer Poing en Ratkje het blik cabaretclichés opentrekken, zijn ze ons meteen weer kwijt. In ‘Der Song Von Mandeley’ bijvoorbeeld, met Ratkjes bij Jacques Brel aanleunende, maar vooral overspannen voordracht en dat irritante Balkanstaartje. Verfrissend is vooral dat er een aantal ‘hedendaagse’ songs aan het oeuvre werden toegevoegd. Cindy Laupers ‘True Colours’ is voorbij voor je frank gevallen is, maar Minor Threats (!) ‘Seeing Red’ passeert zelfs twee keer: de eerste versie telt eenentwintig seconden, de tweede versie welgeteld acht. Ian Mckaye en zijn kwaaie vrienden hadden indertijd nog één volle minuut nodig voor die song. Proggerds! Maar de absolute toptrack van ‘Wach Auf!’ is de traditional ‘Mining For Gold’ niet toevallig het meest minimalistische nummer: Ratkje met begeleiding van een hoog krassende contrabas (een gok) en diep dronende contrabas.
En nu weer allemaal lekker écht moeilijk lawaai gaan maken, bitte.