Componist, turntablist, instrumentalist Frank Vigroux mag graag elektronische en geïmproviseerde muziek maken. Dat doet hij in gezelschap we noemen Marc Ducret, Elliott Sharp, Zeena Parkins en Joey Baron, als richtinggevende greep maar ook solo, zoals op We (nous autres). Okee, afgezien van de stembijdragen van Annabelle Playe dan. Op zijn nieuwe worp, verschenen op zijn eigen label Dautres Cordes Records, schept Vigroux met gitaar, percussie, analoge elektronica en stem een donker geluidslandschap van noise, industriële ritmes en vet drama. De openingstrack 2600 zet al een apocalyptische toon met een zich snel verdichtend geluid. We horen aanvankelijk donkere drones, metalige snerpende tonen en gezang dat de ene keer associaties wekt met een koor en een andere keer met opera. Grote gebaren dus, sonisch gesproken. We betreden sombere industriële gebieden, vol zware dreunen en gesis. En lijken we het ene moment in de machinehal te staan, een volgend moment bevinden we ons in een controlekamer. Er klinken geluiden van storing, interferentie en gaandeweg klinken samples van stemmen en radioklanken. We (nous autres) heeft zo zijn sterke momenten van puur sonisch werk, abstracte geluidskunst, afgewisseld met ritmes van akoestische percussie en welhaast industriële techno, met zwaar vervormde elektronica en stampende zware beats. Door het regelmatig terugkeren van bepaalde klanken en elementen is het resultaat een geheel en laat het zich beluisteren als een lange soundtrack. Daarbij moet echter worden gezegd dat de geluiden van tijd tot tijd ook erg bekend aandoen, sommige stukken met moeite kunnen boeien en de vervormde stemmen niet dreigend of vervreemdend, maar retro-futuristisch en regelrecht ouderwets klinken. We (nous autres) gidst ons door een techno-industrieel postapocalyptisch, afwisselend terrein, consistent in sfeer en klanken, maar soms (al te) bekend.